Το εμπόριο δικαιωμάτων άνθρακα θεωρείται μία από τις πιο αποτελεσματικές εναλλακτικές μεθόδους χρηματοδότησης για την προστασία των ευάλωτων κοινοτήτων και του περιβάλλοντος. Ήδη από το 2022 ο ιδιωτικός τομέας που αναλάμβανε σημαντικές περιβαλλοντικές δεσμεύσεις εκτόξευσε την αγορά του άνθρακα στα 2 δισεκατομμύρια δολάρια, παρόλα αυτά στα χρόνια που ακολούθησαν η αξία της αγοράς κατέρρευσε στο μισό. Στη Διάσκεψη COP29, εγκρίθηκαν νέα σχέδια και κανόνες που προβλέπουν ένα διεθνές σύστημα εμπορίας άνθρακα. Πιο αναλυτικά, το νέο πλαίσιο επιτρέπει σε χώρες όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία να αγοράζουν φθηνότερα πιστώσεις άνθρακα από σχέδια απανθρακοποίησης των αναπτυσσόμενων χωρών. Αυτά περιλαμβάνουν έργα ή πρωτοβουλίες που μειώνουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου ή απομακρύνουν διοξείδιο του άνθρακα (CO₂) από την ατμόσφαιρα, όπως για παράδειγμα προγράμματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, προστασίας των τροπικών δασών και δενδροφύτευσης. Οι ανεπτυγμένες χώρες αγοράζουν αυτές τις πιστώσεις άνθρακα για να “αντισταθμίσουν” τις δικές τους εκπομπές, προσφέροντας παράλληλα μια ευκαιρία χρηματοδότησης χαμηλού κόστους για τη μείωση των εκπομπών σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ διασφαλίζεται η συμμόρφωση με τη Συμφωνία του Παρισιού. Οι πιστώσεις δηλαδή, τους επιτρέπουν να προσμετρούν τις μειώσεις που επιτεύχθηκαν μέσω των έργων αυτών στις εθνικές κλιματικές τους δεσμεύσεις.

Παρ’ όλα αυτά, παραμένουν σοβαρές ανησυχίες για την περιβαλλοντική ακεραιότητα της αγοράς. Πολλές πιστώσεις δεν αντιπροσωπεύουν πραγματικές ή μόνιμες μειώσεις εκπομπών, καθώς επίσης μπορεί να επιτρέπουν στις ανεπτυγμένες χώρες να αποφεύγουν να μειώσουν τις δικές τους εκπομπές, γεγονός που θα μπορούσε να υπονομεύσει την επίτευξη των κλιματικών στόχων. Οι νέοι κανόνες θεωρούνται μια τελευταία ευκαιρία για την αναβίωση της αγοράς, με ειδικούς να προειδοποιούν ότι τα λάθη του παρελθόντος πρέπει να αποφευχθούν, ώστε να μην υπονομευτεί η Συμφωνία του Παρισιού.