Θέματα συζήτησης του COP29

Κατά την COP29, τα συμβαλλόμενα μέρη της συμφωνίας του Παρισιού πρέπει να διασφαλίσουν ότι οι παγκόσμιες χρηματοοικονομικές ροές ευθυγραμμίζονται όλο και περισσότερο με τους στόχους της συμφωνίας, προκειμένου να ενισχυθούν οι επενδύσεις για το κλίμα. Για να επιτευχθεί αυτό, στοχεύουν στην καθιέρωση ενός νέου Συλλογικού Ποσοτικού Στόχου χρηματοδότησης για το κλίμα (New Collective Quantified Goal-NCQG) που θα προσδιορίσει συγκεκριμένα επίπεδα χρηματοδότησης για την υποστήριξη τόσο της μείωσης των εκπομπών όσο και της προσαρμογής στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.

 Σύμφωνα με μελέτη του 2022 οι αναπτυσσόμενες χώρες, εξαιρουμένης της Κίνας, θα χρειαστούν περίπου 2,4 εκατομμύρια δολάρια ετησίως για τη χρηματοδότηση του κλίματος έως το 2030. Παρόλο που σχεδόν το μισό του ποσού αυτού εκτιμάται να προέλθει από τους προϋπολογισμούς των χωρών και τις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα, παραμένει ένα έλλειμμα αρκετών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως που πρέπει να καλυφθεί από άλλες πηγές. Οι πηγές αυτές θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν δανεισμό από την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και άλλες μορφές χρηματοδότησης, όπως  οι φόροι των ορυκτών καυσίμων και των δραστηριοτήτων υψηλής περιεκτικότητας σε άνθρακα.

Ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα στο θέμα της χρηματοδότησης του κλίματος είναι ποιες χώρες θεωρούνται ανεπτυγμένες, επομένως και με υποχρέωση χρηματοδότησης, και ποιες όχι, οπότε και απαλλάσσονται από αυτή. Το πρόβλημα στη διάκριση προκύπτει από το γεγονός ότι όλα τα COPs διεξάγονται σύμφωνα με τη Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή που υπογράφτηκε το 1992, αλλά έκτοτε η παγκόσμια οικονομία έχει υποστεί τεράστιες αλλαγές. Πολλές χώρες που θεωρούνταν αναπτυσσόμενες είναι πλέον οικονομικά εύρωστες και με υψηλές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, όπως η Κίνα και η Ινδία, ενώ τα πετρελαϊκά κράτη όπως η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αντιμετωπίζονται ως αναπτυσσόμενες χώρες.